Szpak balijski odkryty został w 1910 roku na wyspie Bali, dla której jest gatunkiem endemicznym. Należy do najbardziej zagrożonych gatunków ptaków żyjących obecnie na Ziemi. Rozmnażanie w niewoli być może pozwoli go ocalić. Aby to ułatwić, został on objęty Europejskim Programem Hodowli Gatunków Zagrożonych (EEP). Przedstawiciele tego gatunku mają białe upierzenie. Oko otoczone jest błękitną, nagą skórą. Żyją 4-10 lat (w hodowli do 22 lat). Samiec w czasie zalotów popisuje się przed samicą unosząc pióra porastające ciemień i kiwając głową. W czasie lęgów, które odbywają się od stycznia do kwietnia, wiją wysłane trawą gniazda w dziuplach drzew. Samica znosi 1-3 jaj. Opiekę nad nimi sprawują oboje rodzice. Inkubacja trwa 12-14 dni. Młode dojrzałość płciową osiągają po roku. Żyją w stadach liczących 30-60 osobników. Są to ptaki wszystkożerne. Odżywiają się głównie owadami i owocami, czasem również małymi kręgowcami.
